به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛ در بخشی از این مقدمه، مهران سپهران می‌نویسد: «بولگاکف نمایش‌نامه‌های خود را در قالب زندگی مردمی خیالی با شکلی هنرمندان و خلاق به نگارش در آورده است. قالب انتخابی او برگرفته از سنت روزنامه‌نگاری قرن نوزدهم فرانسه است. بولگاکف نمایش‌نامه‌های خود را به این ژانر روزنامه‌نگاری نزدیک کرد و در فضای انقلاب زده شوروی دهه بیست با زبان مردم برای مردم عادی سردرگمیِ ادبی- فرهنگی ایجاد کرد.» 

«آدم و حوا» نمایشنامه‌ای در ژانر آخرالزمانی و با داستانی تخیلی از جنگ با گازهای شیمیایی است که در سال 1931 نوشته شد اما 30 سال پس از مرگ بولگاکف، برای اولین بار در پاریس به چاپ رسید. در سال 1987 هم این اثر در روسیه منتشر شد. 

این نمایشنامه 13 شخصیت دارد و در چهار پرده نوشته شده است. دو شخصیت اصلی نمایشنامه اِوا (حوا) و آدام (آدم)، زن و شوهری جوان در یک خانواده اشرافی هستند. از جمله دیگر شخصیت‌های این نمایشنامه «یفروسیموف» (چهره دانشگاهی 41 ساله)، «داراگان» (هوانورد 37 ساله)، «نیپابدا» (ادیب 35 ساله)، «مارکیزوف» (کارگر 32 ساله)، «تیمافیونا» (مستخدم 23 ساله)، «پتروونا» (روان‌پزشک 35 ساله) و «ماریا ورواس» (خلبان 28 ساله) هستند. 

در بخشی از پرده چهارم می‌خوانیم:یفروسیموف: آدم‌های بی‌عقل وقتی با هم برخورد می‌کنند، هم‌دیگه‌رو می‌کُشن و نابود می‌کنن. حتی ساکنین کره زمین رو هم حاضرن نابود کنن. یکی به این آدم توضیح بده که آیا این کار عاقلانه است؟ 

داراگان: اِوای قایمش نکن! به هر حال از مجازات فرار نمی‌کنه، چند دقیقه زودتر یا دیرتر فرقی نمی‌کنه.
 
یفروسیموف: من فرار نمی‌کنم، من می‌خوام قبل از اینکه بکُشنم محاکمه بشم. 


میخائیل بولگاکف در 1891 به دنیا آمد و تا پایان حیاتش در سال 1940 رمان‌ها و نمایشنامه‌های متعددی را خلق کرد که اکثر آنها بعد از مرگ او، در دهه‌های 70 و 80 میلادی به چاپ رسیدند.